जनकपुरबाट २०३२ मा एसएलसीको जाँच दिएर गौर सरेको तीनचार महिनापछि भएको रिजल्टमा म तेश्रो श्रेणीमा पास भएछु । त्यसैले केहि दिनपछि काठमाण्डौँमा कलेज पढ्ने तयारीकोलागी आवश्यक प्रमाणपत्रहरु लिन जनकपुर गएँ । हाम्रो स्कुलबाट झण्डै ६०-६५ विद्यार्थीले दिएको एसएलसीमा टेष्टको जाँचमा पाएको नम्बरको हिसाबले पहिलो, दोश्रो, तेश्रो र चौथोहरुमात्र पास भएका रहेछन् । अर्थात त्यतिकामा जम्मा चारजनामात्र पास । टेष्टमा म चौथो भएको थिएँ । यस अघिका कक्षाहरुमा म औसत विद्यार्थी थिएँ । तर एसएलसीको त्रासले मलाई मेहनती बनाएको थियो र धन्न सफलता मेरो हात लागेको थियो ।
डाक्टर बन्ने धोको र रहर बोकाइएको थियो । तर हातमा भने पुँजी थिएन । के जातिको उखान भने झैँ चाहिँ थियो । तर पनि आवश्यक प्रमाणपत्रहरु बनाएर काठमाण्डौँ गएँ र महाराजगँज क्याम्पसमा भर्ना हुनकोलागी आवेदन भरेँ । त्यतिबेला प्रवेश परिक्षा दिनुपर्ने थियो र गोरखापत्रमा प्रकाशित भए अनुसार मेरो केन्द्र थियो अमृत साईन्स कलेज । सो कलेजको कक्षाका बेन्चहरु पहिलो लहरबाट पछिल्ला लहरहरु उकालो लाग्दै जाने हुँदा रहेछन् र मचाहिँ त्यहि उकालोको पछिल्लो लहरमा परेको थिएँ । अर्थात डाँडाको टुप्पोमा बसे झैँ । सबैले सबैलाई देखिने । जे होस् टेष्टको परिक्षा केहि हप्तामा गोरखापत्रमा प्रकाशित भयो । नेपालमा त्यसताका भर्खर कम्प्युटरको प्रयोग भएको थियो र यो टेष्ट परिक्षाको परिणामपनि सोहि कम्प्युटरले गरेको भन्ने हल्ला सुनिन्थ्यो ।
टेष्टको परिणाममा म पास भएछु । तर, मलाई मैले दिएका उत्तरहरुको आधारमा मलाई बायोलोजी समूह अन्तर्गत अस्कल क्याम्पसमा भर्ना हुने गरि परिणाम प्रकाशित गरिएको रहेछ । यसै गरि विज्ञानका विभिन्न समूहमा भर्ना हुने गरी गोरखापत्रमा परिणाम प्रकाशित भएको थियो ।
आफु भर्ना हुन खोजेको महाराजगँज मेडिसिन क्याम्पसमा, परिणामले अस्कल जान भन्यो । तर पनि बायोलोजी समूहपनि विज्ञान अन्तर्गत र पछि मेडिसिनमा जान पाईन्छ भन्ने सल्लाह पाएकोले यस तर्फ भर्ना हुन सुरसार कसेँ ।
बाआमा गौरमा, आफु बसेको पुख्र्यौली घरमा हजुरबाहजुरआमासँग । पैसा माग्दा गौरबाट मगाउनु पर्छ भन्ने जवाफ पाए अनुसार गौरमा बाआमालाई चिठ्ठि लेखेँ । अब पैसा कुर्नु र भर्ना हुनु बाहेक गर्नु केहि थिएन ।
छिमेकी साथीको घरमा दिनदिनै तास खेलाईन्थ्यो । कुनै नाफा नोक्सान या व्यवशायीक प्रयोजनले होईन । टोलेहरु फुर्सदिलो भएपछि जमघट हुने र फिटौँ फिटौँ भन्दै अखाडा जमीहाल्थ्यो । तर यो दैनिकी भई सकेको थियो भने मेरोपनि दिन काट्ने मेलो बन्दै थियो ।
तास खेलेको हेर्दै चिया चमेनापनि त्यहिँ गरेर बेलुका घर गएर हजुरआमाको होटेलमा भात लुँड्यायो । घुप्लुक्क सुत्यो, भोली त्यहिँ पुग्यो । यसो गरुन्जेल पैसा आउन ढिलो भएको, भर्ना हुने म्याद सकिन लागेको तर्फ म उति चिन्तनशील भईनँ । अर्थात कलेज भर्ना हुनप्रति म उदासीन बन्दै पढाईप्रति बेवास्ता गर्न थालेँ । किनभने दिनभर तासमा रत्तिने मेरा आफ्नै बाल्यकालका दौँतरीहरु थिए । यिनलाई पढ्नु पर्दैन भने मलाईमात्र किन? भन्ने जस्ता भावनाले समात्न थालेको थियो ।
तर, जबजब भर्ना हुने समय अन्तिम हुन लाग्यो मेरो घैँटोको ढोका कसरी हो आफँै खुल्यो र पैसाको जोहो गर्न चलमलाउन थालेँ । केहि आफन्तका घरमा ढोका ढकढक्याएँ । कसैले हिजोमात्र आएको भए...., कसैले ठ्याम्मै छैन भने । अहिले सम्झन्छु, १७-१८ वर्षको अल्लारे केटोलाई कसले र किन पैसा सापट दिन पत्याउँदो हो? दोष तिनका थिएन । दोष मेरै थियो काँचो उमेर हुनु र समयमै बुद्धि नपुर्याउनु ।
अब अन्तिम सहाराको रुपमा मेरो डा. मामा र बाल विशेषज्ञ योगेन्द्रभक्त श्रेष्ठको घर गएँ । अरुसँग पैसा माग्ने, आवतजावत गर्ने क्रममा भर्नाको म्याद सकिई सकेको थियो । मामालाई सबै बृतान्त सुनाएँ । दुई छोराका बाबु र पढाईको महत्व बुझेका मामाले तुरुन्त चाहिने पैसा दिए र म अस्कल पुगेँ । त्यहाँ भर्ना हुने कार्यालयमा भाई, तपाईको ठाउँमा त अरु नै भर्ना भईसक्यो । अब साउने सेमेष्टरमा प्रयास गर्नु भने । बिवाद, अनुनय, बिनय, अनुरोध, तर्क बितर्क गर्ने मेरो प्रकृति थिएन । अर्थात सोझो भएकोले म बिना टिकटको चिठ्ठि झैँ लुरुक्क फर्किएँ ।
भोलीपल्ट मामाघर गएर भएका घटना भनेँ । मामाले त्यहिँ भात खुवाउन लगाई आफ्नै गाडीमा राखेर कान्ती बाल अस्पताल लगे । मलाई बाहिर नै राखे । मेरो टेष्टको नम्बर मागे अनि भित्र गए । दश पन्ध्र मिनेटपछि रातारातो अनुहार बनाउँदै मेरो नम्बर टिपेको कागज मेरै हातमा राख्दै ल केहि लागेन, जाओ जनकपुर जाओ भन्दै मेरो गर्दनमा हात राखेर बाहिर घचेटे । टन्न बिरामीहरु पालो कुरेर बसिरहेका ठाउँमा मामाले गरेको त्यस ब्यवहारमा आफैँ लज्जित हुँदै घर फर्किएँ ।
अब काटमाण्डौँ बस्ने जरुरी थिएन । माघे सेमेष्टर शुरु नै भएको थिएन भने साउने सेमेष्टर त कता हो कता । बरु गौर जान्छु अनि फेरि साउने सेमेष्टरकोलागी आउँछु भन्दै गौर पुगेँ । केहि दिनपछि साउने सेमेष्टरकोलागी काठमाण्डौँ नगएसम्मकोलागी भन्दै राष्ट्रिय वाणिज्य बैँकमा अस्थायी जागीरे भएँ र २०४३ सालसम्म जागीरे भएको भएँ ।
यसरी तास खेलेको हेरेर मेरो जीवनको बाटो नै मोडियो र आज यस ठाउँमा छु ।
यस अघिका प्रसङ्ग यस लिङ्कमा पढ्नु होला: https://myv4.blogspot.com/2016/03/blog-post_31.html
डाक्टर बन्ने धोको र रहर बोकाइएको थियो । तर हातमा भने पुँजी थिएन । के जातिको उखान भने झैँ चाहिँ थियो । तर पनि आवश्यक प्रमाणपत्रहरु बनाएर काठमाण्डौँ गएँ र महाराजगँज क्याम्पसमा भर्ना हुनकोलागी आवेदन भरेँ । त्यतिबेला प्रवेश परिक्षा दिनुपर्ने थियो र गोरखापत्रमा प्रकाशित भए अनुसार मेरो केन्द्र थियो अमृत साईन्स कलेज । सो कलेजको कक्षाका बेन्चहरु पहिलो लहरबाट पछिल्ला लहरहरु उकालो लाग्दै जाने हुँदा रहेछन् र मचाहिँ त्यहि उकालोको पछिल्लो लहरमा परेको थिएँ । अर्थात डाँडाको टुप्पोमा बसे झैँ । सबैले सबैलाई देखिने । जे होस् टेष्टको परिक्षा केहि हप्तामा गोरखापत्रमा प्रकाशित भयो । नेपालमा त्यसताका भर्खर कम्प्युटरको प्रयोग भएको थियो र यो टेष्ट परिक्षाको परिणामपनि सोहि कम्प्युटरले गरेको भन्ने हल्ला सुनिन्थ्यो ।
टेष्टको परिणाममा म पास भएछु । तर, मलाई मैले दिएका उत्तरहरुको आधारमा मलाई बायोलोजी समूह अन्तर्गत अस्कल क्याम्पसमा भर्ना हुने गरि परिणाम प्रकाशित गरिएको रहेछ । यसै गरि विज्ञानका विभिन्न समूहमा भर्ना हुने गरी गोरखापत्रमा परिणाम प्रकाशित भएको थियो ।
आफु भर्ना हुन खोजेको महाराजगँज मेडिसिन क्याम्पसमा, परिणामले अस्कल जान भन्यो । तर पनि बायोलोजी समूहपनि विज्ञान अन्तर्गत र पछि मेडिसिनमा जान पाईन्छ भन्ने सल्लाह पाएकोले यस तर्फ भर्ना हुन सुरसार कसेँ ।
बाआमा गौरमा, आफु बसेको पुख्र्यौली घरमा हजुरबाहजुरआमासँग । पैसा माग्दा गौरबाट मगाउनु पर्छ भन्ने जवाफ पाए अनुसार गौरमा बाआमालाई चिठ्ठि लेखेँ । अब पैसा कुर्नु र भर्ना हुनु बाहेक गर्नु केहि थिएन ।
छिमेकी साथीको घरमा दिनदिनै तास खेलाईन्थ्यो । कुनै नाफा नोक्सान या व्यवशायीक प्रयोजनले होईन । टोलेहरु फुर्सदिलो भएपछि जमघट हुने र फिटौँ फिटौँ भन्दै अखाडा जमीहाल्थ्यो । तर यो दैनिकी भई सकेको थियो भने मेरोपनि दिन काट्ने मेलो बन्दै थियो ।
तास खेलेको हेर्दै चिया चमेनापनि त्यहिँ गरेर बेलुका घर गएर हजुरआमाको होटेलमा भात लुँड्यायो । घुप्लुक्क सुत्यो, भोली त्यहिँ पुग्यो । यसो गरुन्जेल पैसा आउन ढिलो भएको, भर्ना हुने म्याद सकिन लागेको तर्फ म उति चिन्तनशील भईनँ । अर्थात कलेज भर्ना हुनप्रति म उदासीन बन्दै पढाईप्रति बेवास्ता गर्न थालेँ । किनभने दिनभर तासमा रत्तिने मेरा आफ्नै बाल्यकालका दौँतरीहरु थिए । यिनलाई पढ्नु पर्दैन भने मलाईमात्र किन? भन्ने जस्ता भावनाले समात्न थालेको थियो ।
तर, जबजब भर्ना हुने समय अन्तिम हुन लाग्यो मेरो घैँटोको ढोका कसरी हो आफँै खुल्यो र पैसाको जोहो गर्न चलमलाउन थालेँ । केहि आफन्तका घरमा ढोका ढकढक्याएँ । कसैले हिजोमात्र आएको भए...., कसैले ठ्याम्मै छैन भने । अहिले सम्झन्छु, १७-१८ वर्षको अल्लारे केटोलाई कसले र किन पैसा सापट दिन पत्याउँदो हो? दोष तिनका थिएन । दोष मेरै थियो काँचो उमेर हुनु र समयमै बुद्धि नपुर्याउनु ।
अब अन्तिम सहाराको रुपमा मेरो डा. मामा र बाल विशेषज्ञ योगेन्द्रभक्त श्रेष्ठको घर गएँ । अरुसँग पैसा माग्ने, आवतजावत गर्ने क्रममा भर्नाको म्याद सकिई सकेको थियो । मामालाई सबै बृतान्त सुनाएँ । दुई छोराका बाबु र पढाईको महत्व बुझेका मामाले तुरुन्त चाहिने पैसा दिए र म अस्कल पुगेँ । त्यहाँ भर्ना हुने कार्यालयमा भाई, तपाईको ठाउँमा त अरु नै भर्ना भईसक्यो । अब साउने सेमेष्टरमा प्रयास गर्नु भने । बिवाद, अनुनय, बिनय, अनुरोध, तर्क बितर्क गर्ने मेरो प्रकृति थिएन । अर्थात सोझो भएकोले म बिना टिकटको चिठ्ठि झैँ लुरुक्क फर्किएँ ।
भोलीपल्ट मामाघर गएर भएका घटना भनेँ । मामाले त्यहिँ भात खुवाउन लगाई आफ्नै गाडीमा राखेर कान्ती बाल अस्पताल लगे । मलाई बाहिर नै राखे । मेरो टेष्टको नम्बर मागे अनि भित्र गए । दश पन्ध्र मिनेटपछि रातारातो अनुहार बनाउँदै मेरो नम्बर टिपेको कागज मेरै हातमा राख्दै ल केहि लागेन, जाओ जनकपुर जाओ भन्दै मेरो गर्दनमा हात राखेर बाहिर घचेटे । टन्न बिरामीहरु पालो कुरेर बसिरहेका ठाउँमा मामाले गरेको त्यस ब्यवहारमा आफैँ लज्जित हुँदै घर फर्किएँ ।
अब काटमाण्डौँ बस्ने जरुरी थिएन । माघे सेमेष्टर शुरु नै भएको थिएन भने साउने सेमेष्टर त कता हो कता । बरु गौर जान्छु अनि फेरि साउने सेमेष्टरकोलागी आउँछु भन्दै गौर पुगेँ । केहि दिनपछि साउने सेमेष्टरकोलागी काठमाण्डौँ नगएसम्मकोलागी भन्दै राष्ट्रिय वाणिज्य बैँकमा अस्थायी जागीरे भएँ र २०४३ सालसम्म जागीरे भएको भएँ ।
यसरी तास खेलेको हेरेर मेरो जीवनको बाटो नै मोडियो र आज यस ठाउँमा छु ।
यस अघिका प्रसङ्ग यस लिङ्कमा पढ्नु होला: https://myv4.blogspot.com/2016/03/blog-post_31.html
No comments:
Post a Comment