अनेसासको मतदाता नामावलीमा धाँधली?

यदि तपाईंलाई अनेसासको चुनावमा कसले चासो राख्ला र भन्ने सोच्नु भएको छ भने तपाईंको सोचाई गलत रहेछ भन्ने ठान्नु होस् | अनेसासको मतदाता नामावलीमा तपाईं हामीले चासो नराखे पनि अनेसासमा चासो राख्नेहरुले यसको मतदाता नामावलीमा चासो राख्दा रहेछन | त्यतिमात्र होइन, धाँधली गर्ने र गरेरै चासो राख्दा रहेछन भन्ने कुरा हालसालैका केहि गतिविधिले प्रष्ट परेको छ |
२० वर्षे अनेसासको इतिहासमा दोश्रो पटक हुन लागेको चुनावमा अपूर्ण नै सहि मतदाता नामावली प्रकाशित भए पछि त्यसमा आफ्नो पकड कसरि बनाउने र आफ्नो पक्षमा मत झार्ने भन्ने विचारले नक्कली इमेल एकाउन्ट खडा गरिएको वा मृत्यु भै सकेका सदस्यको नामबाट समेत इमेल फेर्ने वा इमेल एकाउन्ट खडा गरिएको व्यहोरा थाहा हुन आएको छ |
आफ्नो इमेल अध्यावधिक गर्न सदस्य नामावली प्रकाशित गरिएपछि प्राप्त केहि अनुरोधको आधारमा सच्याउँदै जाने क्रममा मृत्यु भैसकेको व्यक्ति (छन्त्याल थर) को नाममा समेत अनुरोध आएपछि अध्यावधिक गरि रहेका अनेसासका वर्तमान अध्यक्ष ज्ञानेन्द्र गदाल झस्किएका हुन् | एक कुराकानीमा हामी नेपालीहरु जाली काम गर्न कत्तिको उद्द्यत रहेछौं भन्ने कुरा प्रमाणित हुन्छ भन्दै यसैको कारणले पहिलो पटक प्रकाशित नामावली नै कायम राख्ने निर्णय गरिएको बताए |
हालसम्म ५५२ सदस्यको नाम रहेको यस मतदाता नामावली अझ कतिको नाम छुटेको छ स्पष्ट थाहा नभएको कुरा पनि गदालले बताए |
अनेसासमा जे जस्तो कमी कमजोरी भए पनि यस प्रति जान चासोमा वृद्धि हुँदै गएको कुरालाई ध्यानमा राख्ने हो र फर्जी मत रोक्ने हो भने वैज्ञानिक र सटिक मतदाता नामावली तयार पर्ने समय आइ सकेको छ | प्रत्येक सदस्यलाई सदस्यता नम्बर प्रदान गर्ने, सोको लागि जन्म मिति तथा अन्य कुनै बलियो परिचय पत्रको आधारमा मतदाता नामवलीमा दर्ता गर्ने परम्परा समयमै नबसाले ढिलो हुने कुरा पक्का छ | के अनेसास यसो गर्न तयार हुन्छ होला ? यो कुरा आगामी निर्वाचित केन्द्रिय कार्य समिति र बोर्ड अफ ट्रष्टिमा निर्भर हुने हुँदा के हुने छ आगामी दिनले नै देखाउने छ |

एक स्मरणीय साँझ

बासु श्रेष्ठ

उडव्रिज, भर्जिनीया

सोमवार मे १४ का दिन सगरमाथा टेलिभिजन तथा नेपाल दर्शन टेलिभिजनका सँचालक तथा मित्र राम खरेलले फोन गर्दै नेपालबाट उद्योग वाणिज्य महासँघको एक प्रतिनिधि टोली अमेरिका भ्रमणमा आएको छ । वहाँहरुको सम्मानमा एनआरएन अमेरिकाको तर्फबाट एक रात्री भोज तथा सामान्य कुराकानी गर्ने कार्यक्रम राखिएकोले त्यसमा सहभागी हुन निम्ता दिए । आफुले पत्रकरिता नगरे पनि सो को हैसियतले पाएको त्यस निम्तामा अन्य स्थानीय पत्रकार मित्रहरुकोपनि उपस्थिति पाएँ | राम खरेलजीको तर्फबाट आधिकारिक तवरले पाएको पहिलो निम्ता नकार्ने कुरै थिएन । 'पक्कै आउँछु' भनेँ । फोन विच्छेद भएपछि ला, डिनरकोलागी आफुले कति तिर्नुपर्ने हो र आफुले के गर्नु पर्ने हो सोध्नै बिर्सेछुँ । तर जे भएपनि नेपाल उद्योग वाणिज्य महासँघका अध्यक्ष सुरज वैद्यको नेतृत्वमा एघार सदस्यीय यो टोली अमेरिकामा रहेको समाचार त पढेकै हो । अनि यस सम्बन्धि केहि कौतुहलता आफ्नो मनमा रहेकोले त्यस कार्यक्रममा सहभागी हुने विचारले अझ दृढ भएँ ।

कार्यक्रममा समयभन्दा पहिले नै पुगीसक्ने मनशायले बाटो समातेपनि ट्रफिकले झण्डै १५ मिनेट ढिलो पुर्यायो । मित्र राम खरेल बाहिर बसेर प्रतिक्षामा रहेछन् । उनकै अगुवाईमा कार्यक्रम कक्षमा गई एक मेच समाति बसियो । केहि चमेना, वाईन या वियर खाईसकेपछि कार्यक्रम आरम्भ गरे राम खरेलले नै । एनआरएनको तर्फबाट यसका वर्तमान अध्यक्ष जिवा लामिछानेले आफुलाई सुरज वैद्यको स्वागतमा एक कार्यक्रम गर्न अनुरोध गरेका उल्लेख गर्दै यस कार्यक्रमको खानपिनको जिम्मा घर ए कवावले समेत लिएको र कार्यक्रम स्थल समेत उपलब्ध गराएको प्रष्ट पारे ।

स्थानीय प्रबुद्ध बर्ग समेतलाई निम्त्याइएको सो कार्यक्रममा आगन्तुक सुरज वैद्य तथा उनका दल लगायत सबैलाई  स्वागत गर्दै उपस्थितहरुलाई आआफ्नो परिचय दिन भनेका राम खरेलले सँघका सुरज वैद्यको मन्तव्यपछि प्रश्नोत्तर कार्यक्रमपनि रहेको बताएपछि मैले आफुपनि त्यसमा सहभागी हुने मनमनै फेरी सोचेँ ।

एघार सदस्यको टोली नेता भएका नेपाल उद्योग वाणिज्य महासँघका सभापति सुरज वैद्यको नेतृत्वमा निर्मलराज पौडेल, टिकाराज ढकाल, मिँगमा दोर्जे शेर्पा, सुभाष पाण्डे, गोपाल खनाल, हेमराज ढकाल,रोशी खनाल, उषा खतिवडा, मिलन महर्जन, छिरिँग लामा तथा प्रविना पाण्डे लगायत सम्पूर्ण आगन्तुकले आआफ्नो ठाउँबाट उठेर आआफ्नो परिचय दिएपछि टोली नेता सुरज वैद्यले नेपालको आर्थिक स्थिति, आर्थिक विकासका सम्भावना, विदेशमा बसेका नेपालीहरुले देशकोलागी गर्न सकिने सम्भावित योगदानहरु असाध्य सकारात्मक ढँगले प्रस्तुत गरेका थिए । तिनले नेपालको बारेमा रत्तिपनि नकारात्मक कुरा गरेनन् । उनि देश र देशको वातावरण, परिस्थितिप्रति यति सकारात्मक भएको पाएँ कि मनमनै सोचेँ यस्तो सकारात्मक सोच राख्ने दशजना देशमा भए कति राम्रो हुने थियो । फेरी उनको यहि र यस्ता सकारात्मक कुराहरु किन कहिल्यै मिडियामा आउँदैन । आए न कोहि न कोहि प्रभावित हुने थिए । तर मिडियाको धर्म नै नकारात्मक समाचार बेचेर आफ्नो पेट पाल्ने भएपछि आप्mनो पेट काट्ने काम कसले गर्थ्यो र ? तर म भने उनको प्रस्तृतीबाट असाध्य प्रभावित भएँ । अमेरिका आएको झण्डै १९ वर्षको अन्तरालमा मैले थुप्रै मन्त्री, नेता, गभर्नर, उच्च पदस्थ सरकारी कर्मचारीहरुसँग भेट गर्ने अवसर पाएको छुँ । ति सबैसँगको भेटमा कसैले यस्तो सकारात्मक कुरा गरेका थिएनन् । बरु जिस्केर, ठट्टा गरेरै भएपनि आफुलाई यतै बस्ने बन्दोबस्त मिलाई दिने या आफ्नो सन्तान झिकाउन सहयोग गर्न भन्थे । ति कसैलेपनि 'नेपाल अब राम्रो छ, यो प्रकारले राम्रो भएको छ, आउनोस्, फर्कनोस् देशमा, उतै केहि गरौँ' भनेको सुनिएको थिएन । तर त्यसरी भन्ने पहिलो व्यक्तिको रुपमा मैले सुरज वैद्यलाई भेटेँ । खासै भन्ने हो भने ममात्र होईन त्यहाँ उपस्थित अमेरिकावासी नेपालीहरु सबै मजस्तै प्रभावित भएका थिए र सबैले उनको प्रस्तुतीको प्रशँसा गर्दैथिए ।

सुरजको भनाई अनुसार नेपालमा व्दन्द हुँदाहुँदैपनि विगत केहि वर्षमा वैदेशिक लगानीमा बृद्धि, पर्यटक सँख्यामा सत्ताईस प्रतिशतले बृद्धि भएको छ भन्दै नेपाल गरीबपनि होईन, सानोपनि छैन । यहाँ विकासका थुप्रै सम्भावनाहरु रहेको तर यसको सदुपयोगीहरुको अभाव रहेको जानकारी दिए । वर्षमा एकलाख रोजगारी उत्पन्न गर्न सकेको खण्डमा युवाहरुको विदेशीने क्रम रोकिन सकिने तथा देशको विकासले तिब्रता लिने छ भने ।

उनको त्यस सकारात्मक भनाइपछि प्रश्नोत्तर कार्यक्रमपनि राखिएको थियो । जुन देशको विषयमा नै केन्द्रित थियो । त्यहाँ सोधिएका प्रश्नहरुकोपनि सुरजले सटिक र सँयमपूर्ण उत्तर दिएका थिए । त्यसपछि रात्री भोजन तथा व्यक्तिगत परिचय भएको थियो ।

म घर फर्कंदा बाटोमा यो आजको साँझ चाहिँ मेरोलागी एक अविस्मरणीय साँझ रह्यो भन्ने मनमनै सोच्दै गाडी चलाई रहेको थिएँ ।

Beware All Nepalese living in USA

Beware All Nepalese living in US:
If you ever get a call from a so called telephone company Neu Era, regarding their cheap rate to Nepal .04c per minute, do not believe them at all. You may even get a call from a Nepali guy whose name is Yogesh Thapa on behalf of Neu Era Telecom. Do not consider him as well. Just tell them that not to call you again.
They will offer you a 90 minutes free per month, and then .04c per minute charge to Nepal and will ask for a deposit $38.95. Later they will charge you .22c per minute which will rip you off easily.
If you can just slap on them and hang up and have no mercy.
The bellow are some complaints found in the websites. Or you also may find some more.

http://www.consumercomplaints.in/complaints/nuera-telecom-c295717.html

http://www.paklinks.com/gs/all-views/346629-new-era-telecom.html

http://www.complaintsboard.com/complaints/neu-era-telecom-california-c499081.html

http://www.my3cents.com/showReview.cgi?id=57485

नोमोफोविया

 

बासु श्रेष्ठ

उडव्रिज, भर्जिनीया

के तपाई नोमोफोवियाबाट ग्रसित हुनुहुन्छ ? अहिले यदि तपाईको खल्तिमा मोबाईल फोन छ भने पक्कैपनि यो रोगबाट ग्रसित हुनुहुन्छ । No Mobile Phone Phobia हो यसको पुरा अर्थ । अर्थात मोबाईल फोन नहोला कि भन्ने डरले त्रसित व्यक्ति नै यस रोगबाट ग्रसित हुनु हो । र यो रोगको रोगीको सँख्या दिनहुँ बढदैछ भन्ने ल्फोरिडामा गरिएको एक अध्ययनले देखाएको छ ।

जहाँ जाँदापनि साथै लग्नु, अझ भनौँ भने बाथरुममा लघुशँका होस् या दीर्घशँका गर्न पसेको होस् उसले मोबाईल फोन बोकेकै हुन्छ । मानौँ उ अत्यन्त जरुरी फोनको प्रतिक्षामा छ या मोबाईल फोन छोड्ने कुनै सुरक्षित ठाउँ नै छैन । मोबाईलमा मसँग कुरा गर्ने अर्को तर्फको व्यक्तिले सौच गरी ल्फस गरेको आवाजपनि मैले सुनेको छुँ । अर्थात ति व्यक्ति सौच र फोन दुबै एकैपटक गरिरहेको पाएको छुँ । कतिजनाले लघुशँका गर्दागर्दै मैले गरेको फोनको उत्तर दिएको अनुभव गरेको छुँ । ति व्यक्ति न त करोडौँको कारोबार गर्ने व्यक्ति हुन् न त छिन् छिनमा फेरिइरहने राजनैतिक दलको नेता या कार्यकर्ता हुन् जसले मोबाईल एकछिन छोडेको खण्डमा पहिरो नै जानेछ । न त ति कुनै शेयर बजारसँग आबद्ध छन् जसले छिन छिनको खबर थाहा पाई राख्न परोस् । तर ति कसैले मोबाईल छोडेका हुन्नन र छोड्न चाहँदैनन् पनि ।

केहि वर्षअघिसम्म म मोबाईल फोनको सौखिन थिइनँ । थुप्रैले मोबाईल बोक्दापनि आफुलाई कहिल्यै रहर लागेन । तर घरको सल्लाह र यसको उपयोगितालाई ध्यानमा राखेर अन्ततोगोत्वा लिएँ । जुन दिन देखि मोबाईल मैले बोकेँ त्यस दिन देखि दिनको पचास पटक खल्तीबाट झिक्दै हेर्दै, खल्तीमा राख्ने गरेको छुँ । कसैको फोन नआए किन कसैको फोन आएन भनेर ओल्टाई पल्टाई कतै रिँगर अफ छ कि भन्दै हेर्नु, त्यसै कतै मिस कल छ कि भनेर हेर्नु, कण्ट्याक्ट व्यक्तिहरुको नामावली स्वार्रररर स्वार्रररर तलमाथी गर्दै हेर्नु, अनि खल्तिमा राख्नु, फेरी झिक्नु आदि मोबाईलप्रतिको आशक्ति हो । कतिपटक कतै जाँदा मोबाईल छुट्यो भने सँसार नै बिते सरह या आफ्नो मुटु नै छोडे सरह यथाशिघ्र फर्केर मोबाईल लिन पुगेको छुँ । आखिर न कसैको फोन आएको हुन्छ न त कसैलाई गर्नु नै परेको हुन्छ । त्यसैले यो शरीरको यस्तो अभिन्न अँग भएको छ कि यो विना अपूर्ण अनुभव गरिन्छ । यसै अनुभवलाई मोनोफोविया भनिन्छ ।

फेरी मोबाईल फोनले हामी सबैलाई व्यक्तिवादीपनि बनाएको छ भन्ने हामीले कत्तिको अनुभव गरेका छौँ कुन्नी । किनभने दुईचार जना बसेर केहि गफ या कुराकानी गरिरहेकोमध्ये अधिकाँशहरु मोबाईल हातमा लिएर स्वार्ररररर स्वार्र्रररर चलाई रहेको हुन्छ । या टेक्स्टिँग गरिरहेको हुन्छ । यो एक प्रकारले सामुन्ने बस्ने व्यक्तिप्रतिको अनुभिरुचीको नमूना हो ।

मोबाईल फोन आफन्तसँग सम्पर्कमा रहिरहने उत्तम साधन भएकोले नै यसो भएको होला । कुनैपनि भिड या सडकमा हेर्नुस्, दुखेको कानमा हात राखेर सञ्चोका अनुभूति गरेझैँ सबैले कानमा हात पुर्याएका हुन्छन् । कसैले जनै झुण्ड्याए झैँ दुबै कानमा एयरपिस घुसाएका हुन्छन् त कसैले निलदन्त (ब्लु टुथ) कानमा मुन्द्रि झैँ घुसारेका हुन्छन् । अनि एक्लै बरबर गरिरहेका हुन्छन् । मानौँ सबैलाई एक्लै बोल्ने रोगले सताएको छ ।

अहिले त झन् स्मार्ट फोनको नाममा आईफोन, विण्डोज फोन, एण्ड्रेइड आदि आदिले झन सबैलाई व्यक्तिवादी बनाएको छ । साथमा कोहि नचाहिने । टाढाकोसँग मोबाईलमा कुरा गर्यो या गीत सँगीत सुन्यो ।

जे भएपनि मोबाईल फोन अहिलेको समयमा सबैको प्रिय र अभिन्न अँग भएको छ । अनि आफ्ना सम्पुर्ण सूचनाहरु, फोटोहरु, गीतसँगीतहरु यसैमा सँचय गरेका हुन्छन् । अनि यस्तो अभिन्न अँग कतै छुट्ला कि या हराउला कि या कसैले चोरी गर्ला कि भन्ने त्रासले सबैलाई सताएको हुन्छ र यहि त्रास नै नोमोफोविया हो ।